Dwudnik pokładowy. Dzień 5 i 6

Dzień 5

Miała być akcja "chętnie pomogę". Tymczasem minęło kilka dni, a nic się nie dzieje. To znaczy dzieje się, ale jest inaczej, niż sobie wyobrażałem. Nie chodzi o to, że przez większość czasu zajmowaliśmy się dzieciakami. Bo nawet taką zabawę też można interpretować jako "chętna pomoc": przecież niejako wchodzimy w rolę rodziców, nianiek i poświęcamy swój czas dzieciakom. Lepiej mieć je na oku, niż puścić samopas (z resztą, młodzież chodząca po osiedlach w wakacje to częsty widok).

Właśnie ci starsi, dojrzalsi, zarówno wiekiem, jak i umysłem,  nie wykazują zainteresowania. Owszem, nie należy generalizować (są ludzie, którzy bardzo się zaangażowali i robią wszystko, by pomóc Arkowi wybudować DOM). W sumie sam nie wiem, jak bym zareagował, gdyby ktoś do mnie podszedł i nawijał o nietypowym projekcie kulturalnym. Albo bym nie słuchał, albo bym uciekł (rzucając coś w stylu: "Nie mam czasu").

Z reguły "niezainteresowani" udają, że ich to nie obchodzi. Często siadają sobie gdzieś na ławeczce i obserwują. Aż zżera ich ciekawość. Po jakimś czasie wstają i już nie wracają.

W porównaniu z tym, co mówił Arek i tak nie ma na co narzekać. Na przykład w Krakowie, zanim rozpoczął akcję "chętnie pomogę", to dzwoniący telefon już nie dawał spokoju.

"Słuchaj, namalujesz mi obraz?

Posprzątasz w łazience? bo wiesz, remont...

Umiesz gotować?"

I tak cały dzień, potem tydzień, tydzień po tygodniu...

Swoją drogą, styl życia Arka jako artysty jest ciekawy. Pasożytuje na sztuce (a konkretnie na materialnych przedstawicielach: galeriach, ludziach). I robi tak od kilku lat. Ciągle. Nie znam i nie słyszałem o człowieku, który ma właśnie takie, a nie inne spojrzenie na kulturę. Jego życie jest jednym wielkim performancem.

Bo łatwo zostać artystą, gdy napisze się powieść, zaprojektuje fasadę kościoła, albo podetnie się żyły w centrum miasta. Bo to jest chwilowe. Łatwo i najlepiej żyć chwilą. Piękną i ulotną.

Lecz ani piękno, ani tym bardziej sztuka, nie mają szans w starciu z biurokracją. Arka czekają formalności, formalności i jeszcze raz formalności.

 

? Artysta - formalność ? (z tych słów można stworzyć oksymoron)

 

Dzień 6

Po krótkim okresie stagnacji wreszcie coś ruszyło. A konkretnie to ja, z Arkiem i z panem kierowcą z Galerii. Wyruszyliśmy w poszukiwaniu drewna. Drewno, drewno, drewno. Najpierw to mniejsze, później większe. Szukaliśmy i zbieraliśmy to tu, to tam, i jeszcze dalej.

Aż przyszło popołunie. "Przybyłem, zobaczyłem, zwyciężyłem" - mógł powiedzieć Arek w chwili, gdy otwierał drzwi samochodu dostawczego. W środku same deski. Prosto z tartaku. Drewno, drewno, drewno.

Wtedy samochód pachniał drewnem. Słońce też pachniało drewnem. I moja skóra też pachniała drewnem.

Matko Boska wyrzeźbiona z drewna: módl się za nami.

 

Więc wyjeliśmy deski. Jest już porządny materiał do budowy DOMU. Nareszcie.

 

P.S: Pasożyt (który tego dnia wyssał ze mnie praktycznie wszystkie siły witalne) rozłożył już namiot. Pierwszą noc ma za sobą. Ponoć nie było najgorzej.